"In mijn woonplaats was het ook nat. Maar dat was niets vergeleken bij wat er in Schin op Geul en Valkenburg gebeurde. Mensen zijn in paniek. Ze moeten hun woning uit. Moeten alles achterlaten. Met zo’n ramp hebben wij als serviceteam geen ervaring. Maar we voelden meteen de adrenaline. We kregen direct zoiets van ‘dit gaan we samen doen’. We moesten zelf een beetje uitvinden hoe het moest. Al doende ontwikkelden we een lijst met meest gestelde vragen en antwoorden. In het begin kregen we veel boze telefoontjes. Mensen begrepen niet waarom we niet direct ter plekke waren. Maar we mochten het gebied simpelweg niet meteen in. We legden dus uit hoe de situatie was en vertelden wat we wél en niet konden. Gewoon luisteren bleek al snel het allerbelangrijkst. Mensen wilden hun verhaal kwijt. Ze wilden begrip, een luisterend oor. Je probeert je in hun situatie te verplaatsen en laat je niet van de wijs brengen door alle onredelijke mensen die vinden dat zíj er het allerergst aan toe zijn. Mijn beloning was als een moeilijk gesprek toch positief eindigde. Als mensen je bedanken omdat je naar hun verhaal hebt geluisterd.”

Monique Zegels - medewerker serviceteam